Opowiadanie konkursowe - nagrodzone :)
Ta historia wydarzyła się wiele
lat temu, ale mam wrażenie, jakbym dopiero
przed paroma chwilami poznała Julię i uczestniczyła razem z nią w
poszukiwaniu wielkiej pasji.
Tego
dnia, którego wszystko się zaczęło, siedziałam z moimi dwiema przyjaciółkami na
ławce w największym i najładniejszym parku w naszym miasteczku. Laura żuła
leniwie gumę.
Wiosenne słońce parzyło nas w głowy. Berenika sięgnęła po
kapelusz, który schowała pod ławką.
- Ej! – rozległ się nagle pełen pretensji krzyk.
Rozejrzałyśmy
się z niepokojem dookoła. W zasięgu wzroku nie było nikogo, kto mógłby to
zawołać. W zasadzie w parku, po za nami, nikt akurat nie przebywał.
- Jejku, przepraszam - stropił się głos, a my jak na komendę
zajrzałyśmy pod ławkę.
Leżała
tam dziewczyna w naszym wieku z kapeluszem przypominającym do złudzenia
nakrycie głowy Bereniki.
- Bo ja robię kapelusze, bo mama je sprzedaje, bo to jest
jej praca, ale ja nie umiem sama wzoru wymyślić i patrzę jakie inni noszą i ten
twój bardzo mi się spodobał, ale włożyłaś go pod ławkę, i postanowiłam pod nią wejść, żeby się
przyjrzeć, ale jak go zabrałaś, zostałam bez wzorca i odruchowo zawołałam „ej”.
Przez
parę dobrych chwil milczałyśmy.
- Najdłuższe zdanie, jakie w życiu słyszałam – oznajmiła w
końcu Laura.
- Przede wszystkim – rzekłam przytomnie. – Wyjdź spod tej ławki.
- Przede wszystkim – rzekłam przytomnie. – Wyjdź spod tej ławki.
Dziewczyna
wyszła.
Była
bardzo ładna. Wysoka, szczupła. Kaskada kręconych, brązowych włosów, w odcieniu
czekoladowym opadała figlarnie na jej ramiona. Nos miała zadarty, a oczy
zawadiackie i czarne jak węgiel.
- Lubisz robić kapelusze, nie? – zapytała, a raczej upewniła
się Berenika. – Ten – dodała, wskazując
„brata bliźniaka” swojego nakrycia głowy. - Jest kropka w kropkę mój!
- Nie lubię – wyznała ze wstydem. – Julia jestem – dorzuciła
i wyciągnęła do nas dłoń. –Julia, Julka, Jula, Julek, Juli, na mnie mówią.
- Natalia. Natka, Nata, Nalia – poczułam sympatię do tej dziwnej dziewczyny.
- Berenika. Beri, Berka – Berenika chyba też.
- Laura – powiedziała po prostu Laura. – Ale czemu nie lubisz...?
- Kapelusze robię, bo muszę – podjęła wątek Julka. – Mama mi każe i co jakiś czas zysk do kieszonkowego dorzuci. „Kapeluszowy biznes”, jak ja to nazywam, bardzo nam się opłaca. Ale te kapelusze to nie jest moja bajka. Chciałabym znaleźć swoją pasję. Odkryć talent. Ale jak ktoś wiecznie szyje kapelusze, to nie ma kiedy wziąć się za szukanie.
- Natalia. Natka, Nata, Nalia – poczułam sympatię do tej dziwnej dziewczyny.
- Berenika. Beri, Berka – Berenika chyba też.
- Laura – powiedziała po prostu Laura. – Ale czemu nie lubisz...?
- Kapelusze robię, bo muszę – podjęła wątek Julka. – Mama mi każe i co jakiś czas zysk do kieszonkowego dorzuci. „Kapeluszowy biznes”, jak ja to nazywam, bardzo nam się opłaca. Ale te kapelusze to nie jest moja bajka. Chciałabym znaleźć swoją pasję. Odkryć talent. Ale jak ktoś wiecznie szyje kapelusze, to nie ma kiedy wziąć się za szukanie.
I tak
się zaczęła nasza wspólna przygoda. Nasze wspólne szukanie. Było ono całkowicie
bezowocne, przez kilka dobrych miesięcy. Do czasu…
Pewnego
dnia, zmęczone całodniowym poszukiwaniem pasji i talentu Julki, siedziałyśmy w
parku i obserwowałyśmy bawiące się dzieci. Nagle jedna z dziewczynek stanęła na
wiaderku i zaczęła śpiewać. Wkoło niej ustawili się koledzy i koleżanki.
Reagowali gorącym aplauzem na ten amatorski występ.
- Zawsze chciałam umieć śpiewać – wyznała nagle Julka.
-Hurra! – zawołałyśmy razem i uroczyście ją wyściskałyśmy. Myślałyśmy, że teraz będzie już z górki, skoro wiemy co chce robić Julia.
-Hurra! – zawołałyśmy razem i uroczyście ją wyściskałyśmy. Myślałyśmy, że teraz będzie już z górki, skoro wiemy co chce robić Julia.
Jula
była lekko zszokowana naszym entuzjazmem.
- Śpiewałaś już kiedyś gdzieś? – zadałam kluczowe
pytanie.
- Pod prysznicem.
- Pod prysznicem.
Parsknęłyśmy
śmiechem, a dzieciaki przysłuchujące się temu razem z nami.
- Wykaż się. Pokaż na co cię stać – zachichotała Berenika.
- Chodzi ci o pokaz solowy? – upewniła się Julka, ale na widok ciekawskich spojrzeń maluchów, dodała – Ale ja… nie publicznie…
- Chodzi ci o pokaz solowy? – upewniła się Julka, ale na widok ciekawskich spojrzeń maluchów, dodała – Ale ja… nie publicznie…
Dalszych wydarzeń nie jestem w
stanie dokładnie opisać. Małe dzieci mają chyba pewną niezwykłą moc… W każdym
bądź razie, pod wpływem ich gorących próśb i błagalnych minek, Julia zgodziła
się zaśpiewać kawałek swojej ulubionej piosenki.
- Nasze życie będzie jak poemat, trzeba tylko znaleźć dobry
temat…
A
Laura, Berenika, ja, dzieciaki i solistka „z wiaderka” stanęliśmy jak wryci!
Głos, który wydobywał się z Julki był po prostu bajeczny! Zaczęliśmy odpływać w
inny świat. Nagle nie widziałyśmy już nic… Tylko w uszach brzmiały nam piękne
dźwięki.
- Trzeba się odnaleźć w każdej chwili. Trzeba być…
Piękne,
dźwięczne, niskie dźwięki, czysto brane te wysokie… Naprawdę nic piękniejszego
nie słyszeliśmy nigdy wcześniej.
BUM!
Spojrzeliśmy wszyscy za siebie.
Mała dziewczynka, która śpiewała przed swoimi koleżankami i kolegami, załamała swoim
ciężarem wiaderko, przerywając tym samym piękny koncert
- Nie pamiętam dalej – wyznała ze wstydem Julka i zrobiła dziwną minę, ponieważ Laura, Berenika i ja, rzuciłyśmy na nią z wielką radością i wdzięcznością za kilka chwil beztroski.
- Nie pamiętam dalej – wyznała ze wstydem Julka i zrobiła dziwną minę, ponieważ Laura, Berenika i ja, rzuciłyśmy na nią z wielką radością i wdzięcznością za kilka chwil beztroski.
- Jula! – krzyczała jej do ucha Berenika. – Jesteś genialna!
Masz wielki talent!
- Juli, Julek! – szeptała z niedowierzaniem Laura. – Kto by pomyślał, że ty tak pięknie śpiewasz!
- To moja pasja! – odkryła Julia z niedowierzaniem. – Ale przede mną jeszcze dużo pracy. Jeśli mam pasję, muszę ją rozwijać i kształtować się w tym kierunku, aby osiągnąć sukces.
- Właśnie, właśnie – podchwyciłam. – Julka, wpadnij do mnie jutro. Wy też przyjdźcie – zwróciłam się do Laury i Bereniki.
- Juli, Julek! – szeptała z niedowierzaniem Laura. – Kto by pomyślał, że ty tak pięknie śpiewasz!
- To moja pasja! – odkryła Julia z niedowierzaniem. – Ale przede mną jeszcze dużo pracy. Jeśli mam pasję, muszę ją rozwijać i kształtować się w tym kierunku, aby osiągnąć sukces.
- Właśnie, właśnie – podchwyciłam. – Julka, wpadnij do mnie jutro. Wy też przyjdźcie – zwróciłam się do Laury i Bereniki.
Następnego dnia spotkałyśmy się wszystkie w moim domu. Przyprowadziłam przed dziewczyny mojego starszego brata i rzekłam:
- To Bartosz – widząc dziwne spojrzenia moich przyjaciółek,
dodałam: - Skończył Akademię Muzyczną. Śpiew. Bartek – zwróciłam się do brata.
– Przyjmij Julię do swoich uczniów, wiesz, tam w Domu Kultury, gdzie
uczysz.
- He – powiedział Bartek. – Musi być wybitna.
- Jest – zapewniła go Laura.
- Przesłucham ją – oznajmił.
- He – powiedział Bartek. – Musi być wybitna.
- Jest – zapewniła go Laura.
- Przesłucham ją – oznajmił.
- Człowieku – powiedziałam zniecierpliwiona. – Ty mi tutaj
nie rób łaski, tylko bierz talent, który ci tu na tacy przyniosłam.
Bartosz, swoim zwyczajem, coś na
mnie pomruczał i poszedł z Julką do swojego pokoju. Po półgodzinie wyszedł zachwycony.
– W poniedziałki,
środy i piątki o szesnastej. Zajęcia w Domu Kultury.
Jak to
się dalej potoczyło? Było ciężko. Julia szła na zajęcia, wracała bardzo
zmęczona, następnego dnia nie mogła doprowadzić głosu do „porządku”. A potem
kolejne zajęcia i kolejne… Po kilku latach, doprowadziła wreszcie głos do
perfekcji. Bartek stwierdził, że więcej nauczyć jej nie może.
Następnego dnia, po tym oświadczeniu, Julka spotkała się ze mną w parku.
Następnego dnia, po tym oświadczeniu, Julka spotkała się ze mną w parku.
- Wiesz – powiedziała. – Już wiem, jak się kończy ta
piosenka.
- Ale jaka…? Ta o poemacie?
- Tyle jeszcze drogi jest przed nami. Z tym że trasę wyznaczymy sami. Po co dalej w miejscu tkwić, trzeba żyć!
- Tyle jeszcze drogi jest przed nami. Z tym że trasę wyznaczymy sami. Po co dalej w miejscu tkwić, trzeba żyć!
Znów ten bajeczny głos…
- Patrz, to o tobie piosenka – powiedziała Laura, wyrastając nagle przed nami. – Napracowałaś się bardzo, ale było warto! Było!
- Oj tak – powiedziała Julka.
A co dziś się z Julią dzieje? Jest piosenkarką. Sławną, spotykaną często w telewizji i na spotkaniach w szkołach. Na jednym z nich puściła piosenkę pana Szymona Wydry, tę, od której wszystko się zaczęło: „Nasze życie będzie jak poemat, trzeba tylko znaleźć dobry temat, trzeba się odnaleźć w każdej chwili! Trzeba być! Tyle jeszcze drogi jest przed nami, z tym że trasę wyznaczymy sami… Po co dalej w miejscu tkwić? Trzeba żyć!”
- Patrz, to o tobie piosenka – powiedziała Laura, wyrastając nagle przed nami. – Napracowałaś się bardzo, ale było warto! Było!
- Oj tak – powiedziała Julka.
A co dziś się z Julią dzieje? Jest piosenkarką. Sławną, spotykaną często w telewizji i na spotkaniach w szkołach. Na jednym z nich puściła piosenkę pana Szymona Wydry, tę, od której wszystko się zaczęło: „Nasze życie będzie jak poemat, trzeba tylko znaleźć dobry temat, trzeba się odnaleźć w każdej chwili! Trzeba być! Tyle jeszcze drogi jest przed nami, z tym że trasę wyznaczymy sami… Po co dalej w miejscu tkwić? Trzeba żyć!”
